Meer dan driekwart van de bevolking beschouwt zichzelf als lid van een religieuze stroming. De religie in Zuid-Afrika is veelkleurig en varieert van inheemse religies tot christendom, islam en hindoeïsme. Volgens de statistieken aan het einde van de 20e eeuw belijdt een kwart van de bevolking een inheemse religie, behoort 20% tot een Onafhankelijke Kerk, is 36% Christen en hangt 5% een andere wereldreligie aan.

Voor de komst van de blanken hadden de Bosjesmannen, Hottentotten en Bantoevolken hun eigen inheemse religies. Bij deze inheemse religies wordt een groot belang aan het groepsverband toegekend. Hiermee verschillen zij in hoge mate van de meer individueel gerichte geloofsbeleving van de westerse christelijke religies, waarmee de inheemse bevolking na de komst van de Europeanen in aanraking kwam. De ouderwetse christelijke kerk is de Nederduits Gereformeerde Kerk. Deze werd in de 2e helft van de 17e eeuw gesticht door Nederlandse immigranten en had een sterk calvinistisch karakter. Tijdens en na de periode van de Grote Trek splitsten zich 2 nieuwe kerkgemeenten af, de Hervormde Kerk van Afrika en de bijzonder conservatieve Gereformeerde Kerk van Afrika. Deze 3 kerkgenootschappen hadden overwegend blanke leden. Uit onvrede met de westerse geloofsbelijding in de missiekerken scheidde zich in de 2e helft van de 19e eeuw een groep mensen af die inheems-christelijke Kerken stichtte. Deze Onafhankelijke Kerken waren (en zijn) exclusief voor de zwarte bevolking. Durban en Kaapstad vormen het centrum van de islamitische gemeenschap in Zuid-Afrika. De moslims zijn nakomelingen van de slaven uit Maleisië en contractarbeiders uit India. Maar de Indiase bevolking belijdt in meerderheid het hindoeïsme. Ten slotte is er een kleine joodse gemeenschap, die haar wortels heeft in Oost-Europa.