Chinezen eten in principe alles wat leeft; het resultaat van eeuwen van honger en gebrek. Niet alleen worden alle dieren als een potentiële maaltijd beschouwd, ze worden ook helemaal geconsumeerd, met huid en haar, snuit, hersenen en ingewanden. Een bezoek aan een lokale markt bied je een blik in de Chinese keuken. Het kan een spel zijn om te raden wat je ziet: miereneters, schorpioenen, slang, hond? Westerlingen stuit vooral de wrede behandeling van de dieren tegen de borst. Kikkers en slangen worden levend gevild. Alle beesten zitten in benauwende, verstikkende kooien opgesloten. Door de Chinezen worden ze niet op de een of andere manier gehumaniseerd. Het is voedsel, en daarmee uit.

De eetpraktijk van alledag is zowel voor Chinezen als toeristen saaier dan deze markt doet vermoeden. De enige werkelijk exotische maaltijden die je misschien zult nuttigen, zullen bestaan uit slang of sprinkhaan. Zoals je kunt verwachten in een land met zulke enorme afmetingen zijn er regionale verschillen. Het grootste onderscheid betreft het basisvoedsel: in het zuiden eet men meer rijst, in het noorden meer deegwaren. In het noorden wordt van die granen ook brood gemaakt, vaak in de vorm van gestoomde broodjes, al dan niet met groenten of vlees erin. De tweedeling gaat niet volledig op. De keuken van Sichuan is bekend om zijn zeer gepeperde gerechten. Een specialiteit is hier 'hotpot' (fondue) die ook bijzonder scherp kan zijn. Je kiest zelf de ingrediënten. In Lijiang zijn Nakhi buffetten te bestellen, met allerlei soorten gebakken kaas. In Xi'an merk je de mosliminvloed en kun je heerlijke kebab krijgen: spiesjes rund- of schapenvlees die worden gebarbecued waar je bij staat. Beijing heeft natuurlijk Peking eend op het menu, in talloze variaties. In de grote steden heb je meestal de gelegenheid om op straat te eten.

Sinds het begin van de economische hervormingen mogen de Chinezen weer hun eigen zaakjes hebben, en vind je straten en pleintjes waar ze 's avonds hun eetstalletjes bij elkaar zetten. Bestellen doe je simpel door aan te wijzen. Op deze manier eten is smakelijk, goedkoop en vooral leuk, omdat je midden tussen de Chinezen zit. In de kleinere toeristische plaatsjes als Yangshuo, Lijiang en Dali vind je met name eethuizen die zich op westerlingen richten. Yoghurt, muesli, pizza en pannenkoeken zijn hier onder buitenlanders zeer populair.

Tijdens de reisdagen in de bus of de trein eet je wat de pot schaft. Dat zijn eenvoudige maar voedzame maaltijden. In de trein bestaan die uit een bakje rijst plus een bakje met een groentemix en wat vlees of vis. Tijdens busritten stoppen we bij de Chinese vorm van wegrestaurants, waar je naast rijst kunt kiezen uit een stuk of vier kant-en-klare gerechten. Als Chinezen overigens met een groep uit eten gaan, is het niet de gewoonte dat ieder voor zich bestelt. Er komen een aantal gerechten op tafel en iedereen eet overal van. In restaurants ligt midden op tafel een draaischijf waar alle schalen op staan die naar wens naar iemand toegedraaid kunnen worden. Het is leuk om je deze manier van eten aan te wennen als je met een groepje gaat eten. En jawel, je eet met stokjes.

China's nationale drank is thee, meer precies groene thee (die trouwens niet groen is maar lichtbruin). Aan de smaak moet je even wennen. Thee wordt ongezoet gedronken. Je zult zien dat Chinezen glazen potjes met een deksel meenemen naar hun werk of op reis. Thuis doen ze er een bodempje theebladeren in, waar ze dan de hele dag gekookt water bij schenken. Gekookt water is in treinen, op boten en in hotels altijd gratis verkrijgbaar. Je kunt er zelf ook gebruik van maken. Koffie is onder de Chinezen niet populair, al kun je tegenwoordig wel op veel plaatsen oploskoffie kopen. Cola en andere limonades zijn overal te krijgen, alcoholische dranken zijn er ook te over. Maotai is in China ongeveer wat jenever is in nederland, al ruikt het naar kaas. Chinese wijn smaakt anders dan Europese. Bier is goed en wordt verkocht in grote flessen van ruim 0,6 liter. Er zit maar 2 - 3 procent alcohol in, dus je kunt er lekker van doordrinken.