Italië heeft rond de 60 miljoen inwoners. Eind 19de en begin 20ste eeuw leidde de snelle bevolkingsgroei tot een grote emigratiegolf, waarbij Italianen uit het noorden van het land vooral naar Midden- en West-Europa vertrokken, en Midden- en Zuid-Italianen de Verenigde Staten, Argentinië en Brazilië op het oog hadden. Dit duurde tot de jaren dertig. Na de Tweede Wereldoorlog volgende een nieuwe, kleinere emigratiegolf. Tussen 1860 en 1973 emigreerden 26 miljoen Italianen, vooral naar Noord- en Zuid-Amerika.

Sinds 1983 overtreft de immigratie de emigratie. De illegale immigratie, onder meer uit Albanië, Turkije en Afrikaanse landen, is aanzienlijk. Naast de emigratie heeft er tijdens de uitbundige economische groei na de Tweede Wereldoorlog ook een flinke binnenlandse migratie plaatsgevonden. Een deel van de plattelandsbevolking, vooral uit het arme agrarische zuiden, trok weg naar het noorden, waar de industriegebieden van Turijn, Genua en Milaan te vinden zijn. Ook verhuisden honderdduizenden migranten naar Rome en Napels.

Wat welvaart betreft zijn er ook nu nog grote verschillen tussen het noorden en het zuiden van het land. In Zuid-Italië ligt het welvaartsniveau aanmerkelijk lager. Dat ligt, naast de invloed van de maffia (in vooral het zuiden), voor het grootste deel aan het feit dat het klimaat in Noord-Italië minder droog is, en de grond vruchtbaarder.